कवि दिपक नेपालको कविता "लयमा नफर्केकाे जिन्दगी "

 लयमा नफर्केकाे जिन्दगी

माेबाईलमा एकाबिहानै बजेकाे अर्लाम केहिबेर सुताएर म पनि सुत्छु । सात बजेकाे पत्ताे पाउँदिन म कहिल्यै बेलामा उठ्न सकिन मेराे देशजस्तै सँधै ढिला सुस्ति म, म, म, म, म, हामिनै सुतिरहेपछि देशकहाँ उठ्छ ? मलाई एका बिहानै उठाईदिने मान्छे चाहियाे । मलाईजस्तै याे देशलाई उठाउने मान्छे चाहियाे । याे देशलाई एक कुशल भान्छे चाहियाे । वरपर किताब असरल्ल छन । कुन पढाैँ , पढाैँ ? कहाँबाट पढाैँ, कतिसम्म पढाैँ ? देशकाे बिकाश निर्माण जस्तै जताततै असरल्ल याे गरे त्याे हुन्न त्याे गरे याे हुन्न याे हुन्छकि भन्याे त्याे हुन्छकि भन्याे यसाे गर्छु भन्याे तेसाे गर्छु भन्याे अन्तिममा यहि माेबाईल ओल्टाउँछु । पल्टाउँछु । गिजल्छु । र यसैमा हराउँछु । मेराे देशका नेता जस्तै जे जे सपना बाँडेपनि कहिले ठुल्दाईले भनेकाे मान्छन । कहिले माइला दाईले जहाँ बाेलायाे त्यहिँ जान्छन । खै के खान्छन , खान्छन । दाईहरुकै मान्छन । साँझ परेपछि बिहानिकाे अपेक्षा गरेर नयाँ आशाकाे किरण बाेकेर लुपुक्क सुत्छु । तर मेराे देशलाई सुत्नदिँईदैन जे गरिन्छ अन्धकारमा गरिन्छ । हाेहल्ला गरेर गरिन्छ । भाेलि सकुशल उठ्छु, उठ्दिन ? यस्तै संशयमा सुत्छु । भाेलि देश रहन्छ , रँहदैन ? स्वाधिनता रहन्छ , रँहदैन ? राष्ट्रियता रहन्छ , रहँदैन ? शक्ति र सत्ताकाे लागि भ्रम छरेर जे गरिन्छ अन्धकारमा गरिन्छ । मेराे जिन्दगी जस्तै मेराे देश मेराे देश जस्तै मेराे जिन्दगी कहिल्यै लयमा फर्कन सकेन ! २०७८/११/१६ दिपक नेपाल