दीपक नेपालकाे कविता पिरलाे

 

पिरलाे

हिजाे नभरिएर पिरलाे थियाे , आज भरिएर पिरलाे छ , खेतका गह्राहरु । हिजाे उम्रिदैनन् कि भन्ने पिरलाे थियाे , आज उम्रिन्छन कि भन्ने पिरलाे छ , धान । पिरलै पिरलाेमा बितेकाे जिन्दगि आज फेरि थपिएकाे छ पिरलाे । धान देखाएर दशैँमा लगाएकाे नयाँ लुगा दशैँ नसकिँदै लगाउनु कि फुकाल्नु ? अब के देखाएर ऋण चुकाउनु ! भाेकले हाब्राे च्यातेर बसिरहेकाे भकारिलाई के हालेर अघाउनु ! पिरलै पिरलाेमा बितेकाे जिन्दगि अाज फेरि थपिएकाे छ पिरलाे । कपिभरि काेरेका सुन्दर भविष्य बगायाे । आलिभरि झुलेका सुनाैला बालाहरु डुवायाे । बगाउने र डुबाउनेले लुकामारि खेलेर जिन्दगि बगायाे । म किसान ज्युँदाे लास बनेर डुबिरहेछु । पिरलै पिरलाेमा बितेकाे जिन्दगि अाज फेरि थपिएकाे छ पिरलाे । हे झरि याे शरिरलाई बगाएर समुन्द्रमा पुर्याईदे । गहिराईमा डुवाईदे गह्रामा धान डुवाएझैँ ऋणमा जिन्दगि डुवाएझैँ गह्राका सुनाैला बाला टिप्न नसकेपनि समुन्द्रकाे पिँधबाट हिरा र माेति टिपेर छाेरिलाई एउटा कपि र सिसाकलम , जहानलाई फरिया , आफैँलाई एउटा टाेपि किन्ने ठुलाे रहर छ । पिरलै पिरलाेमा बितेकाे जिन्दगि आज फेरि थपिएकाे छ पिरलाे । दीपक नेपाल २०७८/०७/०३